فیلم ادامه بر روی دین (کراکر) تمرکز می کند که پس از یک اقدام وحشتناک به خودکشی برخلاف میل خود به یک مرکز درمانی می رود. او به سوالات و درخواست های روان پزشکش، جانت (امیلی دشانل) پاسخ نمی دهد، اما بیمار دیگری، برایا (آنالیگ لیو تیپتون) که یک معتاد هروئین بداخلاق و بازیگوش است پوسته ی وجود او را می شکند و با هم دوست می شوند. به تدریج، چارچوب جدید برای بهبودی دین گسترش می یابد و شامل دوستانی مثل تارین جذاب (آناپورنا سریرام)، ترنتون شکست خورده (شیلو فرناندز) و خواهر جداشده دین، بنت (کت فاستر) می شود.
برخی از مضامین این فیلم مثل خشم، مقاومت، تحقق، پشیمانی و تمرکز مجدد از دیگر فیلم های مربوط به خودکشی و سایر اشکال افسردگی گرفته شده اند، اما کراکر به شیوه های تازه و متقاعدکننده ای با آنها بازی می کند. او نمی توانست بازیگری بهتر از خودش برای ایفای نقش شخصیت اصلی پیدا کند، اما به عنوان کارگردان، ویترینی از بازیگران مکمل را نیز به کار می گیرد و به ما ارائه می دهد. تیپتون، فرناندز و دشانل بازیگرانی برجسته هستند. فیلم Continue با تعاملات و اکتشافات شخصیت هایش همدلی می کند و با مراقبت، پیچیدگی های سلامت روان را به منصه ظهور می رساند. پیام های فیلم بیش از تکیه به گفتار، در عمل خود را نشان می دهند، مسئله ای که از زیبایی های سینماست. با این حال، یکی از مؤکدترین مضامین فیلم، آن است که مدام در طول فیلم تکرار می شود: زندگی سخت است و هیچ اشکالی ندارد که از دیگران بخواهید به شما کمک کنند. اگر به نظر میرسد که صحنههای آغازین Continue شما را در آزمایشی قرار میدهند تا ببینید آیا به اندازه کافی سر سخت، کنجکاو و همدل هستید که بتوانید فیلمی بیرحمانه و صادقانه درباره یک زن جوان که قصد خودکشی دارد را تماشا کنید، باید بگوییم که شما تنها نیستید.